Zo blauw!

Het was mooi op het Noordereiland, maar men zegt dat het Zuidereiland nog mooier is. Dat kan dan alleen maar veel goeds beloven (al schijnt er wel iets met "sandflies" te zijn). Onze laatste ochtend in Wellington hebben we aan het strand doorgebracht en na proviand ingeslagen te hebben zijn we naar de haven gereden voor de "cruise" zuidwaarts. De overtocht was inderdaad mooi, maar de Texelse boot doet er als vaartuig niet voor onder. Rens vond het allemaal best leuk om te zien, maar eigenlijk hoefde hij niet verder dan de speelruimte aan boord: onderste boven, achterste voren, liggend, hangend; het maakte niet uit zolang hij maar TV kon kijken. Ilse was vooral buiten op het dek aan het genieten en enige vorm van zeeziekte aan het voorkomen. En René vulde de maag met fish and chips en hield bij Rens een oogje in het zeil. Echt een cruise....

In Picton hoefden we maar kort te rijden naar de camping en van daar uit konden we makkelijk te voet naar het centrum via de jachthaven. En echt te gaaf, we zagen in de haven stinkree (volgens Rens; wij noemen ze pijlstaartroggen) zwemmen. Wat een beesten, soort van spoken die door het water zweven. De grote zeesterren vallen dan toch een beetje in het niet, hoewel die er echt ook mochten wezen. Op de camping waren er voor ons gevoel opeens veel Nederlanders (Limburgers meegerekend...), dat waren we op het Noordereiland niet gewend. Ach, het is maar voor één nachtje.

Via de Queen Charlotte Road vertrokken we uit Picton in noord-westelijke richting om bij het plaatjes Linkwater (althans zo stond het op de kaart, maar in realiteit hebben we niet echt iets gezien wat op een nederzetting leek) af te slaan naar de Kenepuru Sound. Een "sound" is een fjord. Na zo'n 25km over een smalle bochtige weg, soms door de jungle (om die kwalificatie van Rens te krijgen heb je toch minstens palmen of varens nodig) vonden we een mooie plek aan de Nikau Cove (campingsite van het Department of Conservation - met 4 plekken). Direct aan de baai, met een enorm strand (bij eb merkten we, want toen het eenmaal vloed was was er geen strand meer te bekennen. Het voordeel van eb is, dat je veel kan verkennen en Rens ging enigszins geholpen op ontdekkingstocht. Grotten, schelpen en onder de grotere stenen een heel assortiment aan krabbetjes. Dat vond hij echt geweldig, steen om (laten) draaien en dan zien hoe al die krabbetjes een veilig heenkomen zochten. En ondertussen uit volle borst "krabbetjes" brullen. Maar als René er eentje beet pakte om te laten zien, werd het toch al snel heel spannend. Na het eten kwamen de sandflies toch hun opwachting maken, wat een kleine k.. vliegjes. Het lijken gewoon fruitvliegjes, maar ze bijten venijnig en die beet kan toch jeuken. Gelukkig lijken ze een voorkeur voor Ilse te hebben en valt de schade bij R&R mee. Bij gebrek aan wifi, 220V en ander comfort - zijn we met zijn 3-en tegelijk naar bed gegaan.

Gelukkig blijkt Rens toch nog steeds uit te kunnen slapen, zo midden in de bush is kennelijk zoveel rust dat we hem moesten wekken om te komen checken wie de wedstrijd gewonnen had. De vorige avond hadden we namelijk verschillende stokken in het strand geplaatst om te kijken hoe hoog het water bij vloed komt te staan, en natuurlijk had Rens dat het beste ingeschat. Op het kleine stukje strand wat nog droog was, konden we goed ontbijten. En terwijl René de camper klaar maakt voor vertrek, speelt Rens lekker op het strand om te besluiten dat er nog tijd over is voor een lekkere plons in zee; poedelnaakt dat dan wel. Weer 25km lang bochten maken naar Queen Charlotte en door naar Nelson. Lekker in de bewoonde wereld een goede lunch nuttigen en boodschappen doen. Langs de kust richting Abel Tasman National Park; een stukje om via een toeristisch route - zeker mooi maar al die (krappe) bochten.... We voelen ons geregeld buschauffeur en overwegen een nieuwe loopbaan. In Marahau misten we haast de camping, toch knap als er nog geen tien huizen staan, voor de volgende paar dagen onze uitvalsbasis. In de winkel een lekker ijsje gescoord, Rens was uiteindelijk toch best boos dat hij aardbeien koos en geen smarties. Als hij de volgende dag goed zijn best doet, dan krijgt hij het smarties-ijsje alsnog.

Voor de verandering toch maar een keer de wekker zetten, na 2 keer sluimeren komt Rens overeind om te roepen dat hij de wekker op papa's telefoon hoort afgaan - of er iets aan de hand is? Te voet naar de watertaxi gegaan. De taxi's stonden klaar. En als je dan al direct het reddingsvest aan moet, met 20 man in een bootje op een trailer achter een tractor over straat gereden wordt, dan vraag je toch een beetje af of je niet voor aap over straat gaat. Maar dan wordt je zo de zee in gereden en geeft de kapitein een peut gas en spuit je over het water. Gaaf. Rens vond het te gek en pa en ma ook! We volgden de hele kustlijn van het Abel Tasman Park, met onderweg wat toeristische stops: Split Apple Rock, broedende aalscholvers, luierende zeehonden. Wat een mooie zee, turkooise blauw super helder water en die witgele stranden; een plaatje. Op de terugweg heeft de watertaxi ons bij Torrent Bay afgezet en zijn we een stuk van het Coastal Track gaan wandelen naar Bark Bay. Rens heeft zeker de helft van de route (in totaal 6km) zelf gelopen! Zo nu en dan een bananenschuimpje als beloning of hem herinneren aan de afspraak dat bij goed zijn best doen er echt een smarties-ijsje te verkrijgen was, hield hem gaande. En wisten jullie dat Tom, van de bergpost in zijn helicopter hier ook rondvloog, Sam en Elvis blusten de verbrande bomen aan het pad na. En zo maakten we onze eigen aflevering van brandweerman Sam. Om niet te laat aan te komen (en de laatste watertaxi te missen), mocht Rens een stuk bij René achter op de rug. Puk zat de hele tijd al achterop de rugzak. Uiteindelijk waren we op tijd in Bark Bay en doken Ilse en Rens nog eerst de zee in. Terug in Marahau wachtte natuurlijk de beloning!

Een reset dagje op zijn tijd is verstandig. Vandaag op het gemak opgestaan, in de camper ontbeten om de sandflies te mijden..., Rens ging nog even los in de speeltuin en op de fiets gingen we naar de ingang van Abel Tasman NP. Door de wetlands te voet verder naar Porter's Beach om lekker in de branding te spelen, wat te graven en rotsen te beklimmen. Beetje fout ingeschat dat vloed al voorbij was, de terugweg werd afgesloten door verder opkomend water; de tassen moesten we nog wat verplaatsen maar gelukkig was er nog een tweede pad. En weer die vervelende sandflies - zolang je maar niet stilzit/staat gaat het wel, maar even pauze - laat staan een potje zonnebaden - en je bent de klos. We hebben gelukkig spray die vrij goed lijkt te werken. Terug op de camping geluncht, de was gedaan, spelen, tv kijken en zien hoe de wind opsteekt en over de bergen donkere wolken en regen overdrijft. De camper maken we straks alvast vertrek klaar, zodat we morgen op tijd weg kunnen. Maar eerst gaan we even pizza eten. Jammie.

Nog een paar vragen beantwoorden.
Het is hier lekker weer, droog, zonnig, goed boven de twintig graden, 's nachts meestal koel. Al moet ik zeggen dat het nu toch wel regent. Dus zitten we gezellig in de camper en ligt Rens al lekker te slapen.
De camper is een Mercedes Sprinter (verlengd denk ik); achter de bestuurdersstoel is voor Rens een stoel en dat wordt 's avonds zijn bed. Wij slapen achterin en hebben daar een riant bed, overdag zijn dat twee banken met een tafel. Zo groot zelfs dat er voor Rens voldoende ruimte is om midden in de nacht er bij te kruipen als hij het toch te koud heeft gekregen. Eigenlijk tegen onze principes, maar als hij zo direct doorslaapt dan liever zo dan een uur ruzie. Op de fietsendrager aan de achterkant hebben we twee mountainbikes, zodat we de camper ook een dag kunnen laten staan. De natte ruimte en de keuken proberen we zo min mogelijk te gebruiken, die faciliteiten kan je net zo makkelijk van de camping benutten.

Foto's volgen later.