Alles heeft een ritme

Ook onze tweede dag in Luang Prabang houden we het tempo laag. We dwalen verder door de stad en genieten van het leven op straat. Rens merkt op de markt de vissen (dood en levend) op en ziet ook allerlei andere zaken. Maar of hij echt ervaart dat het hier toch veel anders is dan in Thailand, krijgen we niet helder. Dat is ook niet het belangrijkste, als hij maar net als wij geniet van alles wat er te zien is. Al dwalend komen we langs verschillende tempels en bij de Wat That Luang begint een novice (monnik in opleiding) een gesprek met me. Hij is bezig met zijn Engelse les en moet opschrijven wat je krijgt als je bepaalde kleuren mengt: "green and blue mixes to..." Dat het geen "purple" is, kan ik hem nog wel vertellen maar dan blijkt maar weer eens dat mijn primaire handvaardigheid nooit mijn sterke kant is geweest. Gelukkig lopen Ilse en Rens ook nog rond. Al met al hebben we een gezellig gesprek en ondertussen mengen we nog wat meer kleuren. Ik wist dat de monniken dolgraag hun engels op de toeristen oefenen, maar tot nu toe hadden we nog geen toenaderingspoging ondervonden. Laat er nog maar één komen, graag wel met een andere opdracht dan die kleuren... De lunch nuttigen we bij een straatkraampje, de franse historie wordt zichtbaar want we hebben alle drie een baguette. Rens kiest voor chocopasta, wij hebben lekker vlees en groente.
Hoewel we als miljonair Laos binnenkwamen (ongeveer 10.000 kip in 1 euro), is het toch al tijd om bij te pinnen; maar dat blijkt niet zo makkelijk. De één na de andere ATM geeft aan de transactie niet uit te kunnen voeren en verwijst me naar mijn eigen bank. Dat die aan de andere kant van de wereld zit, is kennelijk niet zo'n punt. Gelukkig heb ik via Facebook snel contact met ING en krijg ik wat aanvullende informatie. Het blijkt dat de meeste banken vanwege fraude buitenlandse pinpassen weigeren. De BCEL staat wel open voor buitenlandse passen en zodra ik die ATM gevonden heb, kan ik weer miljonair spelen. Pffff....
's Avonds gaan we naar de nightmarket (elke dag) waar vooral voor toeristen spullen te koop worden aangeboden. Heel druk is het niet, en gezien de vele artikelen die er klaarliggen vraag je je dan ook af hoe al die verkoopsters zich een inkomen weten te verschaffen. Rens kiest dit keer voor pizza en eet deze ook bijna helemaal op. Af en toe wil hij wel wat aziatisch eten (glassnoodles en een stukje krokant vlees), maar voor de rest moet de vaste voeding toch vooral bij het ontbijt en in mindere mate de lunch gescoord worden.

Ilse en ik slapen onrustig; worden gestoord door een mug, telefoon die afgaat; maar toch moeten we op tijd op. Snel ontbijten (eigenlijk zonde want Manichan zet heerlijke broodjes, muesli, fruit, ei naar keuze voor je klaar); en per taxibus gaan we naar Elephant Village. We gaan samen met een Amerikaans gezin met drie jongens. De gids legt onderweg het programma uit, al verandert de volgorde gedurende de dag nog een aantal keer. Maar uiteindelijk doen we alle onderdelen en is er tussendoor voldoende tijd om even te zitten. Dus eigenlijk zijn we wel blij dat het zo verloopt, zeker voor Rens want hij vindt het toch best spannend - stel je voor dat die grote olifant toch wel trek heeft in een 'baby'.
Eerst gaan we met een longboat naar de overkant van de rivier, de kapitein is druk met sturen en met hozen.... Een stukje door de jungle lopen en daar staat Maxi met zijn mama in hun hok. Maxi is een olifantje van ongeveer 8 maanden. We voeren bananen en kunnen de kleine en de grote ollie over hun slurf aaien. Rens is dolblij, maar houdt toch meer dan armslengte afstand. Hij heeft liever dat pa en ma de bananen geven. Het lijkt best zielig dat die beesten zo in dat hok staan, maar later op de dag zien we ze lekker badderen in de rivier en gaan ze daarna de jungle in voor de nodige beweging.
Terug in het kamp is het even wachten op de olifanten en dan gaan we een uurtje rijden. Ilse heeft haar eigen bakbeest, Rens en ik delen een andere. Opstappen gaat best makkelijk: van een verhoogd platform zo het bankje op. De mahout zit op de schouders en stuurt. We dalen af naar de rivier, dat gaat best stijl maar de olifanten lijken nogal zeker van hun zaak. Door het water gaan we naar een eiland en Ilse en ik nemen de uitdaging aan om zelf op de schouders te gaan zitten. Wat onwennig, en wat meer of minder gespannen gaan we verder; als we het ritme te pakken hebben, voelt het toch best relaxed. De mahout van Ilse ligt te luieren op het bankje, die van Rens en mij loopt op zijn gemak een sigaretje te roken en maakt foto's. Rens zit heerlijk op de bank maar wil niet naar voren en ik mag niet meer terugkomen... Onze mahout wil graag drogen voeten houden en komt weer aan boord om gezellig naast Rens te gaan zitten. O wee als die olifant besluit om me een douche te geven... Dat zit niet in het programma dus blijven we droog. Dan wil Rens toch ook van de bank af, alleen kan niet en het wordt te lastig om hem over me heen te verplaatsen, dus zit hij achter mij en vindt het geweldig tot hij merkt dat olifantenharen stug zijn en ietwat prikken. Ilse is blij dat ze bij het olifantenstation pas hoeft af te stappen en niet eerder een halsbrekende toer moest gaan uithalen; en eigenlijk vind ik het ook wel beter zo. We bedanken mr Peng voor zijn begeleiding, geven de olifanten nog wat te eten, Rens aait de olifant zelfs even en dan gaan zij op voor hun volgende rit en wij voor de lunch.
Met een longboat varen we een stuk stroomopwaarts naar de Tad Sae waterfalls. Rens blijft volhouden dat hij een olifant in bad wil stoppen en dat kan door ook. Zwembroek aan (hmmm, dat schuurde toch meer dan ik dacht..) en op de schouders van een nieuwe ollie. Rens voorop, met zijn vleugels om, deze mahout lijkt de olifant wat minder goed onder controle te hebben, dat voelt wat minder veilig. Tegelijk met de Amerikaanse jongens badderen we de olifant, drie van die kolossen bij elkaar is best spannend. Voor Rens wordt het dan ook wat teveel, hij begint met huilen en zet het op een gillen. Wil alleen maar terug naar mama op het droge, niks is meer goed en afleiden lukt ook niet. Een mahout tilt hem naar mama en ondertussen probeer ik maar niet van de olifant af te vallen; er drijft me iets teveel poep in het water. Ollie gaat kopje onder, ik gelukkig niet. Af en toe zit mijn voet klem tussen twee olifanten, maar doordrukken doen ze gelukkig niet. Als de olifant weer op het droge sta, neem ik wat hoger in de waterval nog een bad om de ergste vuiligheid af te spoelen.
Met de longboat en taxibus gaan we terug naar Luang Prabang, natuurlijk valt Rens onderweg in slaap maar laat hij zich bij het uitstappen toch best makkelijk wekken. Voor het gemak dineren we bij Manichan. Rens speelt wat met Nana -dochter des huizes- en met enige begeleiding gaat dat best even goed.

Woensdag staat Ilse vroeg op om de "alm-giving ceremony" te aanschouwen. Monniken lopen een vaste route waarlangs mensen zitten die hen eten geven. Daarna dwaalt ze nog over de morningmarket vlak bij ons guesthouse. Deze markt is vooral voor de lokale bevolking: verse vis, vogeltjes, gebakken ratjes, groente; en heerlijke geuren. Terug in het guesthouse duikt Ilse weer in bed en na het ontbijt kiezen we weer voor rust, eigenlijk wel een goed ritme. We bezoeken de 'belangrijkste' tempel van de stad, de Wat Xieng Thong; toch weer anders. Aan de overkant van de bamboebrug lunchen we weer bij Dyen Sabai; ook nu het Lao fondue, maar dit keer heeft Rens er niet zo'n zin in. Nee hij wil spelen, dat hebben we hem beloofd en gaan we dus ook doen. Peter en Manichan hebben aan de andere kant van de rivier een kleuterschool met speeltuin opgezet en van die speeltuin mag ook door anderen gebruik gemaakt worden. Het alternatief voor de kinderen hier is spelen op straat of met de tablet/smartphone en dat vond Peter niet stimulerend. Rens leeft zich lekker uit, veel alleen maar ook wel af en toe met de lokale kinderen. Nana is er ook en vindt het erg grappig dat wij gekomen zijn. En hoe toevallig is het dat er tegelijk met met ons nog een Nederlands gezin de speeltuin gevonden heeft. We gaan via de bamboebrug weer terug, haast zoals gebruikelijk weet Rens ook hier te struikelen. In ieder geval stuitert hij niet de brug af en blijkt de fysieke schade erg beperkt. We lopen een rondje om Phu Si, als je omhoog klimt moet je een mooie zonsondergang kunnen zien. Wie weet.. Voor Rens kopen we een baguette pindakaas, terwijl hij lekker danst op de muziek van het kraampje ondergaat Ilse een aanval van de muggen die inmiddels tevoorschijn zijn gekomen. Rens wil nog verder dansen, Ilse loopt vast door naar het guesthouse. Ook hier gaat Rens natuurlijk gestrekt, maar zolang je er geen aandacht aangeeft staat hij meestal gewoon op om verder te gaan. En ach, een blauwe plek meer of minder... Vervelender is dat hij toch best een stel muggenbeten heeft op zijn benen en gezicht. Dit ondanks het sprayen.
Terwijl Ilse voor ons twee een afhaalmaaltijd op de markt haalt, heb ik nogal moeite met Rens. Hij wil niet onder de douche, niet naar de wc en geen tandenpoetsen. Hij zet het op een gillen en huilen; slaat, trapt en bijt. Uiteindelijk staat hij in z'n blootje in de badkamer maar weigert alle medewerking. Desondanks spoel ik hem warm af, maar er verandert niets. Een plons koud water levert heel even rust op, maar dan gaat hij vol verder... Het enige wat hij wil is mama, als die dan ook terug is met de boodschappen ben ik blij dat ze me aflost en ook Rens is er blij mee. Daarna gaat hij op tijd slapen en eten wij buiten onze take-away. Het vult wel, maar smaakt nergens naar.

Tot nu toe hebben we hele reis zonder ziek te zijn doorgebracht, af en toe wat ontregelde darmen, maar daar bleef het bij. Vanochtend werd ik echter wakker met buikpijn, misselijkheid, hoofdpijn, spierpijn en voor mijn gevoel koorts; en nee het is geen kater! Okay, dan ook vandaag rust; en hopelijk morgen voldoende hersteld om dan naar de watervallen van Kuang Si te gaan. Rens heeft vanochtend lekker gespeeld en is daarna met Ilse de stad in gegaan voor wat boodschappen, ijsje enzo en bij terugkomst ligt hij heerlijk te slapen in de buggy. Ik leef maar even op thee en water. En hoewel het met ups en downs gaat, lijkt er toch wel verbetering in te zitten.