Er zit een luchtje aan

Onze laatste avond in Rotorua zijn we opnieuw met de fietsen op pad gegaan. Vlakbij de camping ligt het Kuirau park, waar ook modderpoelen en andere vulkanische verschijnselen zijn. Zo midden in het dorp, we fietsen er door heen. En voelen opnieuw de warmte van de aarde en ruiken de natuurlijke geuren (die je niet in een flesje wilt stoppen).
We fietsen op de bonnefooi richting het meer, en komen nog bij een Maori meeting house uit 1887, genaamd Tamatekapua, genoemd naar de kapitien van de Arawa kano. Wat een mooi snijwerk in het hout en de patronen van de tekeningen herhalen zich. Rens ontdekt opnieuw maskers waarbij de tong uitgestoken wordt. Daar gaat onze opvoeding. We sluiten ons fietstochtje af bij de Volcanic playgarden aan het meer. Rens leeft zich uit en wij genieten van zijn behendigheid. Hij klimt en klautert en probeert alles uit.
De volgende dag staan we rustig op en vullen we eerst onze voorraad aan. daarna rijden we richting Orakei Korako. We rijden door naaldbossen en passeren nog enkele andere vulkanische bezienswaardigheden. Orakei Korako zou minder toeristisch zijn, en dat blijkt bij aankomst. Er staan vijf andere auto's op de parkeerplaats. Aan de overkant van het meer, zie je al een silica, vulkanisch terras liggen. Het bootje vaart ons op afroep naar de overkant. Over de aangelegde paden met platforms, lopen we tussen de geisers, over de vlaktes en overal sputtert en dampt het. Rens heeft ook door dat het iets bijzonders is. Hij is onze gids: hij volgt de pijltjes en bliljft herhalen: op de planken blijven, niets aanraken, dat is namelijk heeeeeeeeel heet. Bij een uitkijkpunt eten we ons broodje en paaien Rens om nog zelf naar de grot te lopen. Daar zien we onderin een groene/blauwe poel met water. Daarna gaat Rens in de patapum, blij dat we deze mee hebben, toch een heel gewicht wat je op de rug draagt. Tot nu toe draagt Rene Rens. Terug bij de pier, belt Rens voor het bootje en dat is er al vlot. Op het terras drinken we nog koffie en komt de zon goed door.
Met dit mooie weer rijden we verder en is onze volgende stop een waterval. Huka Falls, mooi turquoise water wat door een smalle doorgang wordt geperst. wat een power, natuur op zijn best.
Op camping Taupo de Bretts zoeken we mooi plekje uit en gaan direct door naar het thermale zwembad, met draken glijbaan en waterspeeltuin. Rens is helaas voor die eerste te klein en samen met een volwassenen mag ook niet. Jammer...gelukkig maakt het andere veel goed. En ondertussen liggen of papa of mama in het warme thermale bad te chillen.
We beginnen de woensdag zoals we de dinsdag eindigden, in het zwembad. Om 8.45u waren we er al, helaas bleek de waterspeeltuin dicht te zijn ivm verbouwing. dat hadden ze gisteren wel even kunnen zeggen. Dat vond de dienstdoende manager ook, dus bij vertrek kregen we nog wat geld terug. Rens vermaakte zich prima in het bubbelbad, de warme thermale baden vond hij echt te warm.
Na skypen met opa en oma, vertrokken we toch richting oostkust. Omdat we bij Cape Kidknappers toch graag de Jan van Gent kolonie wilden zien. Dat is afhankelijk van het getijde en past toch in ons schema.
We vertellen Rens dat we met een tractor het strand op gaan om vogels met geel hoofd te gaan zien. Hij verheugt zich vooral op eerste deel.
Op weg naar vertrekpunt in Clifton, lunchen we in art-deco stadje Napier, leuk om even te zien. Jammer dat er een mooie boulevard is, zonder eettentjes.
Om 17 vertrekken we dan met de tractor met platte kar er achter. We houden ons vast aan een stang en onze benen bungelen. Puk, Rens zijn pop van het kinderdagverblijf is ook mee. Direct gaan we het strand op. Onderweg licht Colin onze driver, enkele geologische zaken toe. Wat ons vooral verbaast is de zachtheid van het meeste materiaal van de torenhoge kliffen en de 'stenen' op het strand. Vulkanisch as en modderstenen.....hoe stabiel is dat? het gebied is ook kwetsbaar door wrijving van 2 aardplaten. in 1931 was de laatste aardbeving.
Af en toe moeten de voeten de lucht in, omdat deze anders nat worden, ondanks eb. Colin vindt het ook maar al te leuk om net door de branding of over die ene steen te gaan. Rens schatert dan van het lachen. Het laatste stuk lopen we, fikse klim om bij de kolonie te komen. We zien veel Jan van Genten die zitten te broeden en enkele hebben al kleintjes. Rens laat dat ook aan Puk zien. Hij stopt Puk zelfs achter zijn fleecetrui, want anders krijgt Puk het koud. Voor vertrek gaat Rens nog even achter het stuur. Echt vet cool, pap! Op de terugweg zien we een mooie zonsondergang en valt Rens op de kar in slaap. Colin stopt bij onze camper, die 15 meter van het strand staat. dus we zitten snel in ons huisje op wielen. Leuke excursie, schitterende vogels, die erg onhandig landen. Daar hebben we erg om gelachen.
Opnieuw vallen we met het geruis van de zee in slaap.
we zijn op tijd wakker en dat komt goed uit, we willen nl. naar Wellington rijden. 330 kilometer over highway 2. Nou ja, Highway een provinciale weg in Nederland is er veel bij. Het eerste stuk rijdt toch nog redelijk door, en slaapt Rens. Daarna zit hij niet helemaal op zijn gemak. In Pahiatua zien we een mooie speeltuin liggen, met een vliegtuig-glijbaan, dit moest zo zijn. Hier stoppen we. In elk dorp is hier een wel iets van een speeltuin, toch komt deze met stip op nummer 1. dan ook maar hier lunchen, nu we er toch zijn. Toch ook weer tijd om verder te gaan. We zijn blij dat Riet ons voor vertrek verteld heeft over de bergpas die je over moet om bij wellington te komen. Je zou toch maar denken, oh nog 50 kilometer....op de bergpas regende het flink, bij aankomst op de camping in Lower Hutt ook. Na de boodschappen klaarde het op, en leefde Rens zich uit op het springkussen wat we zo zien liggen vanuit de camper. Plan is om Wellington de komende dagen op ons gemak te gaan verkennen, we laten de camper staan en gaan met bus of boot richting de stad.

We zijn met de bus naar de stad gegaan. Wellington is Nieuw Zeeland's hoofdstad, toch doet het dorps aan. Dat maakt het ook overzichtelijk. we bezoeken de oude St.Paul's kathedraal die helemaal van hout is. En lopen daarna langs de overheidsgebouwen richting de boulevard. Bij shed 5, lunchen we bij The Crab Shag. Rens kijkt zijn ogen uit in de haven, vooral de heftruck voor een hele zeecontainer met grote wielen trekt zijn aandacht. In Frank Knitt's park speelt hij, en besluit uiteindelijk toch van de hoge glijbaan af te gaan. Met de cable car gaan we omhoog, een nostalgisch rode wagon. Door de botanische tuin lopen we naar beneden, met uiteraard een stop in de speeltuin.
Terug op de camping gaat Rens crossen op de camping. Aan de kant eenden, hier kom ik. Soms vliegt hij bijna uit de bocht, tot zijn grote lol. Daarna mengt Rens zich tussen de tieners op het springkussen. Zij zijn hier voor een waterpolo tournooi, en al snel heeft Rens het over zijn grote vrienden. En mam, ik praat gewoon Nederlands, dat gaat goed. Fijn om te horen van die kleine man.
Een onrustige nacht volgt, om vanochtend door te gaan waar hij gisteravond is gebleven op het springkussen. Zijn grootste vriend heet Luke, en die leert snel een paar woorden dutch. Rens meldt meteen dat op Marimba (kinderdagverblijf) ook een Loek was, en dat het konijn daar Toepie heet.
Rens gaat met ons mee de stad in, en Luke gaat naar de zwempolen, aldus Rens.
Waar het gisteren bewolkt was, laat de zon zich vandaag goed zien in Welington, en dat is heerlijk voor een stad aan het water. Via Cuba street en Whitinaga park, komen we bij het Te Papa museum. Nieuw Zeeland van toen en nu op zijn best. We vertellen hem dat hij er van alles kan en mag doen, en dat er een alsof aardbeving is. Daarna heeft hij het over de trollenkoning in de efteling, die tegel trilt toch ook. Klopt!
In de discovery ruimtes van het museum bouwt Rens een vuurtje, maakt hij muziek en winkelt hij bij de KIwi Corner Shop. De grote vissen maken ook indruk. En die glimwormen in de bush buiten die zijn niet echt. Ook dat klopt.
Na een aantal glijbeurten in FRank Knitts nemen we de bus terug naar de camping, Top 10 Wellington. Rens valt in de bus in slaap, en staat naast de camper nog een tijdje te slapen. Hij wordt net wakker en wil 1 ding....naar het springkussen.
Morgenmiddag steken we Cook straat over naar het Zuidereiland, de slogan van de ferry is: Don't cross it, cruise it. we laten ons verrassen.