Er kan nog meer bij!

Die woensdagochtend relaxen we bij het zwembad en lunchen we bij het hotel. Daarna gaan we richting onze tuk tuk. No mr. Jack, busy today. Jongen van de receptie lijkt het maar vreemd te vinden, dat Rens teleurgesteld is omdat Jack er niet is. Ik leg hem uit de de match tussen Jack en Rens voor ons al de helft is voor een geslaagde middag. Toch verandert er niets, en onder het mom soms is het niet anders gaan we op pad richting Ta Sohm. Daar klimmen en klauteren we opnieuw over de tempel, het verbaast ons dat je bijna overal in en op mag. Op die manier gaat dit cultureel erfgoed toch erloren. Rens gaat op zoek naar de tovenaarskamer. Die deur blijkt op slot. Toch vinden we wel wat toversnoepjes......hmmmm misschien woont hij dan bij de volgende tempel.
Preah Khan, een langgerekte tempel met imposante zuilen aan bij de oost poort. Rens en Ilse tellen deze, en komen beide op ander aantal. de oosypoort zelf wordt onderhouden, of dat Ilse afleidde is niet duidelijk. wel duidelijk is dat ze ineens op de grond lag, ajjj, verrekte zere knie.
Gelukkig bood de tempel voldoende afleiding, met een grote olifantenslurfwortel als hoogtepunt. De stok van Rens werd zelfs opgeslurpt!Toch werden we een beetje ongeduldig, Angkor Wat wachtte. Via de west poort verlieten we dan ook Preah Kan, en daar stapte we in de tuk tuk.
Eerst hadden we, nee beter gezegd Ilse, het plan om tussen de tempels te fietsen....al op dag 1 waren we blij dat we dat plan hebben laten varen. de tuktuk brengt verkoeling tijdens de verplaatsingen tussen de tempels. en dat heb je wel soort van nodig, want het is echt vochtig warm!
Dan rijden we opnieuw voorbij Bayan, blijft imposant al die gezichten die de verte in staren.
Phman Pakbeng rijden we ook voorbij, wij gaan deze heuvel niet op voor de zonsondergang. Honderden anderen wel. Wij stoppen bij de bassins die de gracht vormen rondom Angkor Wat, wat het grootste religieuze gebouw ter wereld zou zijn. Over de soort van brug lopen we richting de eerste muur, die dze tempel omringd. In de verte zien we de torens er nog net boven uit steken. Dan komen we op een groot binnen terrein en en zien we voor de eerste keer het overbekende plaatje van Angkor Wat. Wow, ondanks de andere aanwezigen is het indrukwekkend. Vooral de grootte had ik niet verwacht. Al snel kiezen we er voor om aan de rechterzijde van de corridor te lopen richting hete hoofdgebouw. Opnieuw komen we bij een een vijver, waar de Wat in spiegelt. Daar staan we dan met elkaar!!! Bijzonder.....we lopen verder, en gaan de trappen op om uit te komen bij de lange zuilengallerij met bewerkte muren. Opnieuw gaan we tegen de stroom in, en omzeilen we de anderen toeristen. We zien dat de stenen strappen naar de torens, afgesloten zijn, Te gevaarlijk. We dwalen rond en komen bij houten trappen uit. Daar ontkomen we niet aan de vele andere toeristen. Net voor 17u gaat Rens deze steile trap omhoog. Rens en Ilse gaan op een rand zitten en kijken in het rond. De Apsara dansers in mooie kostuums op veilige afstand. Rens geniet van zijn koek, Ilse van de setting waar in zij zit.
Op een of andere manier ontbreekt de drang om elke hoek en bewerking van deze tempel te zien. Het er zijn, daar gaat het nu om. Met elkaar in goede gezondheid!
Rondom het middelpunt van de tempel liggen ook bassins, Rens ziet daar uiteraard een theater in en daalt de showbizztrap dan ook af. Bumba in Angkor Watbeleeft zijn premiere. Dat hij nu pottenkijkers heeft, deert hem niet. Inmiddels kleurt de lucht roder, de zon gaat slapen zoals Rens zegt.
Voldaan lopen we het complex uit....
Het was voor ons de goede keuze om laat in de middag hier te zijn, nog steeds druk, maar minder druk dan overdag.
In de tuk tuk rijden we terug naar La Niche 'd Angkor Villa in Siem Reap. Zwemmen in het donker, daar verheugt Rens zich op. Later valt hij boven zijn eten, aan tafel in slaap. wat een indrukken voor hem en ons.
Donderdagochtend lopen we op ons gemak in de richting van Wat Damnak, waar ook de ngo Life and Hope foundation gevestigd is. Meiden worden door opgeleidtot naaister en moeten lachen als ze horen dat ik eenmaal per week ga, voor de lol. Zij gaan er hun brood mee verdienen in de toekomst. De machine zijn al elektrisch, helaas is er geen ruimte voor grote tafels om de patronen uit de tekenen. Dat gebeurt op de grond. Verder maken we daar een praatje met een aantal monniken, en speelt Rens in de speeltuin van de lagere school die ook op het terrein ligt.
We zitten even op de overdekte houten brug over de Siem Reap rivier. Daarna strijken we alle drie neer in kinky paarse stoelen, waar we alle drie een voetmassage krijgen. Heerlijk......Dat zou de lunch daarna bij the Blue Pumpkin op het nieuwe complex aan King's Road ook moeten zijn. Toch gaat Ilse haar broodje 2 keer terug naar de keuken en besluit dan toch iets anders te bestellen. En dat was lekker.
de middag plonzen we opnieuw in ons zwembad eten we bij het hotel. Het eten is er heerlijk en Rens heeft het er naar zijn zin. Bij de jongens van de bediening regelt hij zelf zijn drinken, of yoghurtje. En daar genieten we allemaal van.
We hebben een driedraagse pas voor de tempels van Angkor gekocht, deze moet je dan binnen een periode van een week gebruiken. En we hebben dus nog 1 dag te gebruiken. Aangezien de ochtenden al dagen achter elkaar bewolkt zijn, kiezen we ervoor de zonsopgang bij Angkor Wat te laten voor wat het is. Wel gaan we deze vrijdag, op pad om Banteay Srei nog te zien. 30 km ten noorden van de Siem Reap, bekend om zijn bewerkingen op poorten en muren. de tocht er naar toe confrontreert ons met het dagelijkse leven van de Camodjanen. Inventief, agrarisch, toch nog vaak erg eenvoudige huisjes. Bij Banteay Srei zijn we niet alleen, waren we toch maar eerder gegaan. Neemt niet weg dat de tempel de moeite waard is. Toch vindt Rens de medebezoekers (voornamelijk Aziaten) niet leuk, hij kruipt in een hoekje met de rug naar hen toe. Duidelijke taal. We splitsen dan ook en Rens trommelt er op de lokale blindenmuzikanten op los. Leuk om te zien wat muziek met hem doet.
Via een pad wat grenst aan de landbouwakkers lopen we terug. Waterbuffels, lelies en vissers brengen het echte leven dicht bij.
Wat ook het echte leven en de recente geschiedenis van Cambodja dichtbij brengt, is het Landmijnmuseu. Opgericht door een kindsoldaat van de Khmer Rouge, die destijds zelf duizenden mijnen gelegd heeft. Nu ontmanteld hij ze al jaren. en deelt zijn kennis en wil dat dit stuk historie niet verloren gaat. Waarom landmijnen? NIet om de te doden, wel om te verwonden. Een gewonde soldaat, wordt gedragen door 2 soldaten, dat zet 3 soldaten buiten spel. Nog steeds liggen er vooral met d egrens van Thailand veel landmijnen. Bij een gelijkblijvende capaciteit zijn ze de komende 100 jaar nog aan het ruimen. Pffff.....
Terug in het hotel starten we met inpakken bagage en voor de verandering zwemmen we nog.
Zaterdag 8 februari vertrekken we 's ochtends met de bus richting Battambang. de bus van half elf met Rti Moni....mmmmm, was ditin het verleden Paramount? We vertrekken uiteindleijk om half 12, want eerst moet het gangpad nog met mensen en goederen gevuld worden. Gelukkig zitten wij op een stoel en lijkt er ook nog iets van koeling aan te staan. Onderweg stoppen we en kunnen we gefrituurde sprinkhanen kopen. Helaas had ze geen wisselgeld, haha!
de rit schiet op, want we vliegen over de weg, bumperkleven levert hier status op denken we. Als er dan naast ons een jongetje moet plassen en in plaats van te stoppen komt er een flesje naar achter, zijn we blij dat we niet veel later Battambang in rijden. Tuktuk drijvers geven je amper kans uit te stappen. zo opdringerig, dat stoort ons. Ook omdat we hopen dat Phka Villa ons op komt halen. Dat blijkt niet zo te zijn....dus even later rijden we met Ya Ya daar naart toe. Ya Ya brengt ons gratis en hoopt dat hij ons die zondag rond mag touren....nou dat weten we nog niet.
Na La Niche D' Angkor Villa is Phka Villa vergane glorie. De geheime slaapkamer van Rens met tentje (klamboe) is toch een succes. Net als de fiets met zijwieltjes!
Zondagochtend 9 februari gaan we op pad met een andere tuktuker, hij rijdt ons naar de Bamboo trein. Met uitsterven bedreigt, omdat er plannen zijn om dit spoorttraject nieuw commercieel leven in te blazen. In de krant lezen we over een corruptie schandaal rondom dit project en de lokale bevolking die de dupe is. Voor Rens speelt dat geen rol. Hij is onder de indruk van de politieagent die ons welkom heeft en vertelt dat de prijzen vast staan. Nou dan maar open dat onze machinist er ook iets van krijgt. De assen met wielen worden op het spoor gelegd, de houten basis met bamboe vlonder er boven op,we gaan zitten, de motor wordt gestart. Daar gaan we!

We schudden op en neer, en verbazen ons soms dat we niet ontsporen. Rens giert het uit van plezier. Dan komen we eerste tegenliggers er aan. Hoe de machinsten het precies af stemen weten we niet, wij mogen blijven sporen, zij breken we hun treinstel af en weer op als wij (en anderen achter ons) voorbij zijn. We sporen tussen de rijstvelden en andere akkers door. Bij het wisselpunt lopen we wat rond en daar staat ook een stenenfabriek. Van buiten zie je al dat dat hard werken is, en daar laten we het dan ook bij. Wel zien we hoe een stukje verder op een haan van eigenaar wisselt, en dat de groentenboerin op haar brommertje de paar huizen aan doet. Een frisje bij een oudere dame, zorgt dat zij ook weer 2 dagen kan eten. Op de terugweg zijn wij degene die een paar keer af moeten stappen. dat maakt deze rit nu juist zo leuk. Onderweg krijgt onze machinist nog eten van een vrouw aangereikt. Dat tesamen met een fooi van ons, is de dag goed begonnen voor hem. Het is dat er geen slippers verkocht werden bij het station, want die gunnen we hem ook een nieuw paar. Het stelt andere prioriteiten waarschijnlijk. Op terugweg stoppen we nog bij bloeiende lots en zien Rene en Rens nog een dode waterslang. We laten ons afzetten in het centrum van Battambang. Een provinciestadje met veel winkels waar wit- en bruingoed verkocht wordt. Wij struinen over de markt en door de straatjes. Het maakt een on-aziatische indruk op ons. Dat wordt recht getrokken bij Baan Faj (rijstkom) een opleidingsrestaurant voor plattelandsjongeren. Daar eten we heerljk en slaapt Rens uren in de buggy. als hij dan toch wakker wordt, eet hij home made frietjes en ook die zijn lekker. Terug bij Phka Villa, regelen we vervoer naar de grensovergang Pailin/Ban Pakkard. Rens fietst vrolijk rond en zwemt. Bij het avondeten in het donker fietst hij ook rond, en zwemt! Zijn zijwieltje blijft hangen achter een steen en plons, Rens in het water, fiets op de kant. Rens komt zelf boven en pakt dan ren'e zijn hand. Tranen van schrik, die stomme fiets. Dan is de koek op, hij hoeft niets te eten en dramt alleen nog maar. dan maar naar bed, als hij en Ilse in de kamer zijn, denkt de medewerker van Phka Villa Rens te verrassen. de avond ervoor waren er geen toetjes en werd er speciaal voor Rens aardbeienijs gehaald. Deze bleek nog niet op, want die was er nu ook voor hem. Alleen weet Rens dat nog steeds niet. Die viel naast mama in slaap aan papa's kant.
Maandag 10 februari, we ontbijten op tijd want willen om 7.30u op pad. Onze taxi komt om kwart voor, en om kw over 8 rijden we Battambang uit. Eerst haalden we nog post bij het postkantoor. De chauffeur (die geen engels spreekt) kent de weg op zijn duimpje en rijdt vlot door. Iedereen weet dat wij er aan komen, want hij toetert veel.
Naast grote Chineze fabrieken, zien we ook mensen die een hard bestaan leiden. IN het kookboek " Offerings' las ik dat de rijstproductie van Cambodje de bevolking moet kunnen voeden en dat er dan ook nog export mogelijk zou zijn....zou want goede opslagmethoden ontbreken en het grootste verlies wordt dan ook na de oogst geleden. En het ontbreekt aan sanitatie, latrines en toegang tot veilig water, ontbreekt. Triest.
Vlak voor Pailin zien we aan onze rechterzijde zelfs een landmijnen veld. de mijnen zijn gelokaliseerd, want er staan de rode waarschuwingsbordjes bij. Deze herken ik van ver uit het museum. Om dat zo in het echt te zien, zorgt voor kippenvel. slechts 200 meter scheidt ons van dat veld. Het opschrijven duurt langer an het voorbij rijden bedenk ik me. Het ontneemt de Cambodjanen de onbezorgdheid in hun leven.
In Pailin aangekomen, stoppen we bij het postkantoor en even later bij een gezondheidscentrum. de grote zwarte dicht krat, die achter in de auto stond wordt hier afgegeven. Handle with care....het is waarschijnlijk medicatie geweest. Onze chauffeur kan dus organiseren, hij brengt niet alleen ons naar de grens. Dan staat er een bordje Thailand 17 kilometer, we schieten op. Even later zijn we er al.

Deze grensovergang maakt direct een rustige indruk op ons. Geen mensen die ons willen helpen...en dat is prettig bij de grens. Exit Cambodja.....dan lopen we 100 mter naar de andere zijde van de brug. Een poort over de weg maakt duidelijk dat daar iets te doen is, douane van Thailand. We worden gewezen waar de formulieren te halen zijn, en deze worden even later gecontroleerd door een vrouwelijke douane beambte. En de stempel voor 15 daags visa is gezet.
dat ging al met al vlot. 8.15u weg uit Battambang, 10u aan Thaise zijde. We betaalden 40 dollar voor de prive transfer.
Na een toiletstop, ziet Ilse Rene zijn naam op een bord staan, wat een timing. Een airco busje, met kinderstoel voor Rens, voor het laatste deel van deze verplaatsing.
De weg is goed, de chauffeur vlot, dat went toch niet. Gelukkig blijft het veilig en rijden rond half 1 de parkeerplaats op voor de ferry naar Koh Chang. De ferry is gammel, toch blijft deze drijven. We zien koh Chang al liggen, en hebben er zin in. We rijden na de ferry klien stukje zuidwaarts aan de oostkant van het eiland, en komen dan bij Amber Sands beach resort. schommels in de bomen, amberkleurig strand, blauwe zee, zwembad lekker eten en mooie ruime kamer.......
Hier laten we onze indrukken van de afgelopen maanden bezinken en is het plan om buiten zwemmen, modderklooien, eten en drinken niets te ondernemen.
We volgen de 500 meter van het olympisch schaatstournooi...nou ja de helft dan, we vallen in slaap.

Vanochtend, dinsdag 11 februari, worden we wakker met het ruizen van de zee.... niet veel later liggen we er in, en vinden Rene en Rens een heremietkreeft (nee, mamam is geen krab), de mannen kanoen nog wat....en daarna in badkleding aan het ontbijt. En dat hebben we nog steeds aan. we genieten van de zeebries en elkaar......

Onze verre vakantie zit er bijna op.......wat een mooie plek om dat te schrijven....ook al hebben we nog een week.