Allemaal beestjes

en dan is het alweer 2014. En graven we in ons geheugen om een groot deel van onze belevenissen op te schrijven.
De glimwormgrot in Fox hebben we niet meer gehaald. Zzzzz, we lagen er op tijd in. De volgende dag zijn we naar de voet van de Fox gletsjer gelopen. Indrukwekkend schouwspel, hoe zo'n ijsmassa in het dal naar beneden komt. Op de paaltjes langs de route stonden toverpaaltjes....soms lagen daar snoepjes op. Echt heel bijzonder...dat vond Rens ook, dus liep hij wel. Laatste stijle stuk toch bij René in de patapum op de rug. Blij dat we die mee hebben, toch wordt Rens echt te zwaar dus alleen als het niet anders kan.
Vanuit Fox rijden we verder richting Haast. Haast hebben we niet, maar toch. De route is mooi, alleen worden we bij het uitstappen geteisterd door de zandvliegen...om gek van te worden! Onze bestemming is die dag een beetje vaag. Onderweg bekijken we meerdere primitieve kampeerplekken, de zgn. doc sites. Daar staat een wc en dat is het. Liggen wel schitterend in de natuur. En die natuur zijn opnieuw die zandvliegen....dus rijden we toch door. Doc site Boundary creek ligt aan de noordkant van Lake Wanaka en daar waait het flink en zijn geen muggen. Dus slapen we daar. Daar op het strandje veel wrakhout en Rens gidst René en Ilse over het schiereiland alsof het een dierentuin is. De volgende dag koffiestop in Wanaka. Daar kopen we kersen, wat een grote en ook nog zwart! Ilse denkt terug aan de Mierlose zwarte van vroeger op het Overakker. Onze bestemming is die dag Queenstown. Vanuit Wanaka rijden we de Crown Range route en zien we de eerste lupines bloeien in de bergen. Dit kiwi skigebied is nu vol met zomertoeristen. We maken een stop in Arrowtown, waar vroeger chinezen naar goud zochten. Daar begint ook de regen, die daarna niet ophpudt die dag, Aangekomen in Queenstown worden we overvallen door de drukte, iedereen doet nog boodschappen en moet ergens overnachten, want de 25e ligt het leven stil. Wij dus ook, op de eerste camping vangen we bot, daarna belanden we op een veredelde camping, waar we zij aan zij staan met andere campers. " soms is het niet anders" zegt Rens dan. Dat klopt. We gaan het stadje aan, een stijle afdaling brengt ons aan het meer. daar is veel te doen, met winkels en restaurantjes en jetboat. Daar wil Rens wel in, in die boot die rondjes draait.....helaas. S' avonds hangt Rens zijn kerstsok aan de deur van de camper, en die is de volgende dag gevuld! Yes, cool, vet.
Daarna stappen we op de fiets om langs het meer naar Frankton te fietsen, mooi tochtje, helaas ook daar alles dicht, dus geen koffie. Terug in Queenstown, Rens in de speeltuin, en bij een vaag take away tentje aan de haven wat wel open is, halen we fish and chips en greenlippes mussels. Onze kerstlunch eten we op een muurtje op.
"s avonds willen we nog roetsjen met de luges, maar we zijn te laat. alleen de gondel gaat nog. Jammer, schrijf dan niet open tot zonsondergang. Want het is hier tot 22u s avonds licht. En wij waren daar rond 19u. Soms is het niet anders.
René en Rens gaan de 26e 's ochtends alsnog roetsjen en Ilse doet de was. Moet ook gebeuren, op alle camping staan daar machines voor, dus dat is fijn.
"s middags worden we opgehaald door een 4WD Landrover van Nomad safaris, om naar Skippers Canyon te gaan. Rens in zijn autostoel met het beste zicht. Het is droog, nog wel veel bewolking. Toch maakt de diepte van de vallei, en smalle weg met in het dal de Shotover rivier veel indruk. Onderweg mag Rens ook nog een stukje sturen....cool.
De 27e zetten we koers naar Te Anau, de zon schijnt als we Queenstown verlaten en dan ziet het er meteen nog mooier uit. De vergezichten met de besneeuwde toppen en het azuurblauwe water belooft ons een mooie dag. Ilse rijdt dan ook met veel plezier deze route. Zij rijdt meestal s ochtends weg van de camping en René neemt haar dan later over. We zijn rond 14u in Te Anau, we staan daar recht tegenover de speeltuin. Dus daar zat Rens en ma in de zon, pa in de schaduw. Daarna richting het meer, waar Rens al snel in lag. een watervliegtuig wat achter hem voorbij vloog om te landen was vet cool.
de volgende dag begint met slingers en ballonnen, want Ilse is jarig. er is ook post die meegenomen is vanuit NL, en daardoor vertrekken we met bloemen op het dashboard richting Milford Sound. het eerste stuk van de Milford Road maakt niet zo heel veel indruk, totdat we bij Casacade Creek stoppen voor de eerste vergezichten met lupines ervoor. Wow, daar lunchen voor je verjaardag is niet slecht. Toch kruipen we snel in de camper ivm de sandflies. De Mirrorlakes en pop's view zijn mooie stops. We lopen nog naar Marian Falls, waar Rens Ilse over een hangbrug loodst. ' Het is niet spannend, mama'.
Uiteindelijk rijden we door de Homer Tunnel (1,2 km) en komen we bij de Milford Sound Lodge. Daar hebben we een reservering, voor een campingplek en de volgende dag met de boot. dat was ook de enige plek op de route waar we gereserveerd hadden en dat is maar goed ook. Volle bak. de volgende ochtend de parkeerplaats waar de boten vertrekken ook al. terwijl die de avond ervoor toch echt leeg waren, want toen fietsten we daar nog even. Om 10u vertrekt onze boot over de Milford Sound, we varen het fjord in en genieten van de stijle hellingen en het mooie weer. WAnt nu lijkt regen heel ver weg. Onderweg zien we ook nog zeehonden, en worden we een beetje nat van een waterval. Bij het observatory gaan we 10 meter onder water en zien we de vissen van de Sound, en het zeldzame Black coral, wat wit is.
Na de lunch rijden we terug over deze Milford Road, die 120 km lang is. wij waren blij dat we er een overnachting hadden, omdat er verder niets is. op een paar doc-campings na. Onderweg begint het weer te regenen, jammer. In Manapouri speelt rens maar even aan het meer met de stenen ivm de regen. We besluiten de volgende dag op tijd weg te gaan, om verder de southern scenic route te rijden. Opnieuw regen, als we lunchen in Fortrose is het even droog. We balen er toch van. Toch houden we ons aan het plan om naar Curio Bay te gaan, waar de yellow eyed pinguin leeft, en waar en in de buurbaai Porpoise bay de zeldzame hector dolfijn leeft.
We komen met regen aan en staan in de regen boven op een klif, met uitzicht op beide baaien. Als het ook maar iets opklaart, gaan we naar het versteende bos bij Curio Bay. 160 miljoen jaar oud en daar mogen wij op staan en zien daar ook nog pinguins. Dan komt zelfs de zon door, yes! We zien de dolfijnen in de baai en Rens modderklooit op het strand. Het klopt! In Nieuw Zeeland meer seizoenen op een dag! En wat voor een een dag! Blij dat we toch in de stromende regen naar deze plek waren gegaan. "s avonds gaan we opnieuw naar de pinguins, en zien we ze aan land komen om de kleine te voeden. Helaas komen die kleintjes niet naar moeders toe, wel was het mooi om te horen hoe ze elkaar zochten en hoe moeder het eten opkropte. Wat een mooie plek. De volgende ochtend rijden we vanuit onze campingplek zonder zicht, direct naar de klif met zicht. Daar ontbijten we en zien we alweer dolfijnen in de verte. Rens heeft inmiddels door wat eb en vloed is, en vraagt René dan ook of hij nu wel over de rotsen op het strand kan lopen. Zo gezegd zo gedaan, daarna rijden we toch verder.
De meest gefotografeerde watervallen vallen tegen. Gelukkig valt Nuggets Point niet tegen. Over een gravelroad rijden we langs een schitterende baai, we lopen naar de vuurtoren, tot verrassing van Rens. Hij wil er graag in, dat kan niet. Misschien bij tante Cobi wel. Aan die baai, wilden we in Kaka Point overnachten met dit strandweer. Helaas bleek de camping niet je van het, en niet aan het strand. Rens valt in slaap en we besluiten kilometers te vreten en naar Dunedin door te rijden. Opnieuw een top 10 camping, dit keer ook met zwembad en leuke speeltuin voor Rens. daar nemen we afschied van 2013, en ziet Rens rond 23u het eerste vuurwerk de lucht in gaan en gaat uit zijn dak.
2014 starten we in de Dunedin op het station, de stad is nog stil. Rond 12u gaan er toch wat winkels open en shoppen we wat. Het steilste straatje terwijl slaan we over, want Rens slaapt direct in de camper als we wegrijden noordwaarts. Richting Moeraki Boulders, knoeperds van stenen ballen van meters doorsnee die daar op het strand liggen. Mooi om te zien. Daar slaat het weer weer om, en zijn we nat tot op het bot als we bij de camper komen. Even droge kleren aan en verder. We komen terecht in Oamaru, een kleine stadje met limestonegebouwen. we eten bij het Nijntje restaurant (rara wat is dat??) en gaan daarna naar de camping. daar bespreken we de route. Het weer is slecht, gaan we dan nog wel de bergen in richting Mount Cook of toch niet?
We besluiten van niet, en willen de vaart een beetje uit de route halen. Daarom vertrokken we vanochtend richting Christchurch, zodat we daarlanger op een plek zijn.
Eerst bekijken we het Oamaru nog en picknicken we op een leuke plek aan een rivier. Daar gaat de route opnieuw om, tioch meer wat landinwaarts richting Mount Hutt.
als we onderweg zijn, zien we de blauwe zee ten oosten van ons, eigenlijk is het vandaag wel heel mooi weer. En bij Timaru is een mooie, veilige baai met strand. Dus gooien we opnieuw de route om. Aangekomen bij Caroline Bay, blijk thet jaarlijkse carnival alias kermis te zijn. We hebben het strand dan ook niet gehaald. Rens op een spring/klimkussen, René en Rens in het reuzenrad, Rens in de draaimolen en spookhuis. Het zag er allemaal kneuterig uit en bij ons zou het al lang afgekeurd zijn. Dat hield geen kiwi tegen, want die liep daar met de familie. Hebben we ook een idee hoe zij de zomervakantie doorbrengen, naast het rondrijden met jaren tachtig caravans.

Als we onderweg zijn, haalt Rens vaak wat slaap in, want hij ligt hier vaak pas rond 22u in bed. Als hij dan wakker is, rijden we rond met liedjes van studio 100 of hij vertelt of stelt zijn dingen. Zo praat iedereen hier nederlands, want ze praten tegen hem tijdens het wandelen. Of hij heeft het in eens over een opa van die of die. Of over een van zijn vriendinnetjes Madelief, Brechje, Ydwer of Noa. Of de kinderboerderij waar varkens zijn, en geen verrekes zoals opa Giel zegt. Kortom hij komt nogal eens onverwacht uit de hoek.
Het eerste deel van de reis noemde hij zichzelf direct een van de meisjes die hierboven genoemd zijn, als hij op zijn kop kreeg. Dat is nu minder. Toch gaat luisteren met vlagen niet en gaat hij de strijd nog wel eens aan. Toch trekt hij dan aan het kortste eind. Reizen en opvoeden is soms dus nog even zoeken....maar dat zou het in Nederland ook geweest zijn.
Vanavond liepen we nog even een rondje, zegt hij ineens: hey, de zon staat laag, onze schaduwen zijn lang.Heel goed Rens, knap onthouden.
Bij aankomst op een camping vindt hij het leuk om mee te gaan naar de persepsie.
Zoals het plan nu is, gaan we morgen dan echt noordelijker ri christchurch, om daar op het schiereiland naar Akaroa te gaan. De grote cruiseboten (lees bijna 3000 man) zijn dan weer weg. Daar chillen we een paar dagen, om dinsdag Chrictchurch te verkennen. Woensdag vliegen we dan naar het echte Sydney volgens Rens. En dan komt het zwemmen in het rotsen zwembad (rockpool) ook echt dichtbij. Yes!

Nu ik deze laatste zinnen typ, zit ik nog buiten op de camping, prima temperatuur, geen sandflies, het is net vakantie. Drinken zo denk ik nog een wijntje!