Donder, bliksem en Corona

De grootste hobbel hebben we gehad. We lijken gewend aan de Mexicaanse tijd. Dat ging dan snel. Ilse maakte een ochtendwandeling terwijl Rens zijn huiswerk deed. 
Na een uitgebreid ontbijt gingen we samen met Charo en familie naar Cholula. Een universiteitsplaats net buiten Puebla. Daar ligt op de grootste piramide van Mexico een mooie kerk. De piramide is grotendeels begroeid, de tunnels waren vanwege onderhoud helaas gesloten. In de kerk was de Paasmis gaande, afgeladen vol. Een deel van de piramide is blootgelegd. Dat zag er best indrukwekkend uit, maar Ilse verzekert me dat we nog veel mooiere piramides gaan zien. Een trap was opengesteld: toch wel steil. Maar Rens en ik laten ons niet zomaar kennen. En hoogtevrees kennen we niet. Wel een gebrek aan Spaanstaligheid. Gelukkig hebben we onze privé tolk bij ons. We lijken de enige blanke toeristen te zijn, iedereen om ons heen is tenminste getint. In tegenstelling tot Azië is Rens hier geen attractie. Hij kan vrij rondlopen zonder lastig gevallen te worden. Heerlijk. Voordat we terug naar Puebla reden konden de kids lekker los in een grote speeltuin. Sergio zette ons bij het hotel af, zij gingen door naar huis in Tehuacan. We volgen morgen met de bus. 
In de avondschemering deden we nog een rondje. Speeltuin, kerk, pannenkoek, nog een kerk. Terug in het hotel viel Rens zo in slaap. Konden wij mooi "Boer zoekt vrouw kijken", lang leve de gratis WiFi. 

Misschien toch iets te vroeg gejuicht. Rens en ik waren al voor 6u wakker. Mooi gelegenheid om het reislog wat te reorganiseren. Rens ging lekker tekenen en lezen. Deze ochtend maakte ik een wandeling. De vakantie hier is voorbij, studenten komen weer naar de universiteit tegenover Casona Maria. Een stuk meer leven dan de afgelopen dagen, zonder dat het overvol oogt. Ook dit keer zorgde Felix voor een goede verzorging tijdens het ontbijt. Ook hielp hij Rens aan wat spullen voor de spreekbeurt die Rens op school gaat geven. Daarna de tassen ingepakt en de taxi naar het busstation genomen. Dat is toch even anders dan bij ons in Hilversum. Het lijkt bijna een vliegveld. 
Nog steeds comfortabel, wel iets minder luxe dan vanaf Mexico airport zijn we nu dus op weg naar Tehuacan. Een rit van bijna 2 uur. Inmiddels zijn we uit de bebouwde omgeving en rijden we langs akkers met bergen op de achtergrond. Naarmate de rit vordert wordt het steeds droger en zien we meer en meer cactussen. 
Ons hotel ligt op een paar minuten lopen vanaf het busstation. Gran Hotel de Mexico bestaat al sinds 1898. En straalt nog best de grandeur van toen uit. Toch kan de gestarte renovatie geen kwaad. We hebben een grote kamer met een fijne zithoek. Het zwembad ligt op ons te wachten, Rens is happy en ik vind het koud. Terwijl Ilse een rondje wandelt, plonsen wij er op los. Gelukkig zorgt de zon voor warmte. Voordat we op vakantie gingen had ik geen tijd meer om naar de kapper te gaan. Heb me nu een Mexicaanse coup laten aanmeten. Gelukkig trof ik een kapper die goed Engels spreekt. Anders was het misschien nog spannend geworden. Ondertussen sloeg het weer om en begon het te stormen en regenen. De straten stonden blank. Gelukkig was ik nog op tijd in het hotel. 
Sergio haalde ons op om bij hun thuis te eten. Ondertussen bleef het weer slecht. En 's nachts hevig onweer; Rens en Ilse hebben het niet eens gemerkt - best raar eigenlijk. 

Vanmorgen pas rond 8u wakker. Ilse ging ontbijt halen maar merkte dat de meeste winkeltjes nog niet open waren. Zelfs de bakker moest de deur nog van slot halen. 
Met de collectivo zijn we naar het Museo de la Evolucion geweest. Leuk. Met zijn allen in de auto van Charo naar Gran Hotel. De kids gingen lekker zwemmen. Sergio kwam uit werk om met ons te eten en ging om 5u weer terug naar het werk. Zo gaat het hier meestal blijkbaar. We hadden het toetje net op toen de zon weer plaats maakte voor een storm. Met hagel en onweer. En de straat veranderde weer in een rivier. 
Terwijl Rens en ik chillen, regelt Ilse vast de bus voor donderdag. En na een uurtje droog is het inmiddels weer flink aan het regenen en onweren. Normaal gesproken zou het hier haast nooit nat zijn. Tja, desondanks hebben we het erg naar ons zin.