Zie je het of toch niet?

18 / 19 aug

Net na aankomst op het eiland moesten  we even schakelen, waar was die natuur pracht? ??! Nou die hebben we zeker gevonden, langs de Highway 4 en in, op en om Pacific Rim national park aan de westkust . 

Vergelijkingen met Costa Rica , Nieuw Zeeland en Vietnam worden gemaakt. Die laatsten zouden al lang op de inlets  boten  

Wakker worden met zicht vanuit de cabin op Ucluelet inlet verveelt niet. 

De keuze om hier te verblijven is de juiste gebleken. Toch vertrekken we rond 10u met een volle auto en geven nog even een paar herten de ruimte. 

Niet veel later lopen we de Ancient Ceder trail, een etappe van de Wild Pacific Trail. Hier staan met 800 jaar de oudste bomen van Ucluelet , met wel 12 meter omtrek. Indrukwekkend dus. Nog een laatste doorkijk op de Pacific Ocean, en dan rijden we echt Ucluelet uit. 

Bij begin van de Highway 4 die van oost naar west loopt dwars over het eiland, nog een korte stop bij het visitar centre van Parcs Canada waar Rens een badge koopt van het Pacific Rim N.P. 

Wally Creek is volgende stap. 

Onderweg zien we rivieren bijna droog staan, bij Wally perst het water zich al eeuwenlang door de vernauwingen, dat zorgt voor mooi uitgeslepen rotsen waar we op en tussen klauteren. We voelen ons klein met de bergen om ons heen. 

Hier houden we het droog, bij de volgende stop niet. Rens en Ilse are brave en zwemmen in het koude turquoise water tussen de rotsen bij Taylor rest area. Zo prachtig. 

We krijgen er trek van en lunchen op het gemak in Port Alberni aan het water. 

We weten dat de wegversperring rond 17u open gaat en rijden die kant op. Om 16.45u staan we stil, opnieuw op ruim 3 km afstand. De rij achter ons groeit snel. Kort na zessen rijden we en verbazen ons over de rij wachtende auto’s die westwaarts willen. Ruim 8 km. Het heeft iets onwerkelijks. We rijden nog een uur om te overnachten in Microtel by Wyndham richting Ladysmith, 25 minuten rijden van de BC ferrie die ons vanaf Departure Bay terugvaart naar het vaste land. 

Die avond horen we over de noodsituatie ivm bosbranden meer naar het oosten, bij Kelowna. Wij reizen niet die kant op, het maakt ons wel alert de situatie op onze reisroute goed te volgen 

De volgende ochtend terug naar het vaste land met de ferry. Na enige tijd zien we de skyline van Vancouver in rook gehuld. Dat belooft niet veel goeds. We rijden de Sea to sky highway. Er hangt een lichte rook, vergezichten zijn dan ook beperkt, jammer. Het is wat het is, we rijden door soort van VSM verpakking, je ziet de lagen van de bergen. 

Vroeg op betekent ook vroege lunch. We smullen bij The nest in Braeckendale. 

Waar eerder de parkeerplaats bij de Shannon Falls vol was, hadden we bij Brandywine Falls meer geluk. We zien een klein stroompje, stuk verder klettert dat water toch flink naar beneden. Opnieuw een korte hike om er te komen, even actie tijdens een reisdag werkt voor ons. 

Bij een look out kijken we nog over Daisy lake, ook in lichte rook gehuld. 

Niet veel later rijden we Whistler in, wat een verschil met VI. Zoveel commercie, zoveel te doen. In wintersport stijl in de zomer. Sfeer is prima. Met reminders naar de Olympics van Vancouver 2010. In Whistler werd o.a. gebobsleed, geskied, schans gesprongen ge-biatlond . 

Hoog in de verte zien we heel vaag de peak to peak gondola, deze gaat 4 km horizontaal tussen de bergen Blackcomb en Whistler. Eerst zien of het morgen helder is. 

S avonds rijden we in de schemer nog naar Callaghan road, daar worden regelmatig beren gezien. Wij zien ze niet. 

Wel de laatste waterval van de dag , Alexander Falls. 

Terug bij ons hotel Whistler village Inn and Suites , gaan we nog even buiten in de hottub.

20 aug

Geen wekker. Soort van uitslapen. Rustig ontbijten. Het plan was om met de lift naar de ene bergtop te gaan en daar met de peak-to-peak door naar de andere top. Maar de rook van alle bosbranden in Canada heeft ook Whistler bereikt. Het zicht is niet super. En juist daarvoor ga je (ook) de berg op. Een alternatief plan dan maar. Het barst hier van actie activiteiten. Downhill biken, quad of buggy rijden; fietsen; ziplinen en nog veel meer. Rens en ik opteren voor de zipline. Er is er hier eentje van meer dan 2 kilometer lengte. Dat lijkt ons wel wat. Maar dan merken we dat hier in het hoogseizoen lang niet alles impulsief kan. Geen plek meer. Wel op de eagle tour. Dan doe je vijf ziplines en een paar boomtopbruggen. Ook leuk. Zijn we toch mooi een uur of 3 bezig. Ilse kiest voor een alternatief. Een middag op de elektrische fiets. We lopen nog een rondje door het centrum. Even schakelen die drukte en commercie. Een paar boodschappen en we kunnen in onze accommodatie lunchen. 

Ilse is daarna snel weg op de fiets. Over de Valleytrail: Lost lake, Green lake, golfbaan, watervliegtuigjes (bleven “aan de grond”), Alta lake. Af en toe even wat gedoe om de elektrische fiets ten volle te benutten maar verder lekker actief. 

Rens en ik kijken nog wat meer rond. Zien de Olympische ringen van 2010. En melden ons bij Ziptrek. We worden in onze tuigjes gehesen en gaan met de gondel de Whistler omhoog naar het tussenstation. Vandaar lopen we naar de eerste zipline. Die gaat over de vallei naar de Blackcomb. Ruim een kilometer lang. En je kan naast elkaar. Tof. Jammer genoeg lopen de kabels wat stroef en kunnen niet alle gewenste koppels samen. Het gewicht moet verdeeld worden, althans de lichtgewichten mogen niet samen want anders moeten de gidsen er misschien wel twee binnenhalen. Dus worden Rens en ik gesplitst om allebei een licht kind naast ons te vinden. Nou ja dan kan ik in ieder geval zien hoe Rens het doet voordat ik mezelf aan het avontuur waag. Gaaf hoor. Hoog aan een kabeltje rap naar de overkant.    En nog steeds meer dan een kilometer lang. Zip 2 en 3 waren iets korter. Daarna een stuk over de loopbruggen om via de snelste zip weer terug van Blackcomb naar Whistler te gaan. Ook die is ruim een kilometer. En met zip 5 zijn we weer terug in het dal. Onderweg kregen we ook nog wat uitleg over de flora en fauna; over de First Nations (oorspronkelijke bewoners) en zagen we bobslee en skeleton baan liggen. 

Ilse heeft het avondeten geregeld. Lekker aan de sushi. Daarna nog een rondje dorp. We pakken alvast zoveel mogelijk in. Morgen vroeg op. Op Safari en daarna verder op reis. 

21 aug

Om 5:15 gaat de wekker. Echt vakantie. Onze gids Tessa staat om 6:00 met haar Jeep voor het hotel. We gaan op zoek naar beren in het olympisch park. Al snel spotten we een stel hertjes. En helaas blijft het daarbij. De beren laten zich niet zien, hoewel we over allerlei achterafweggetjes hobbelen. De rook en brandgeur maakt dat ze zich nog meer verschuilen. Het is niet anders. We stoppen nog wel boven aan de skischans. Wel stoer als je daar op je skietjes af durft. 

Eenmaal terug ontbijten we, frissen ons op en pakken de laatste spullen in. Op weg naar Cache Creek. Even buiten Whistler steekt een coyote de weg over. We stoppen bij Nairn Falls. In Pemberton lunchen we bij Mile One eating house. Daar zou je super hamburgers kunnen eten. En dat klopte. We rijden door een verlaten landschap naar Cache Creek. Met als het goed is mooie uitzichten op de bergen, dalen, rivieren en meren. Maar de rook wordt steeds dikker. En we zien steeds minder ver. Zolang we in de auto blijven valt de geur mee, maar buiten lijkt het of de buurman de vuurkorf en open haard goed aangestoken heeft. Bizar die wildfires; en al hebben we gelukkig geen vuur gezien we merken de gevolgen zonder meer. Vlak voor Cache Creek stoppen we nog bij Horsting’s farm market om wat eten in te slaan. We slapen vannacht in zo’n typisch noord-Amerikaans motel zoals je in tv-series en films ziet. Praktisch maar verder geen bal aan. Op tijd naar bed denk ik.