Rijden maar

27 aug

Een reisdag hebben we voor de boeg. Over de Icefield Parkway naar Canmore, net voorbij Banff. Ruim 300 kilometer. Verdwalen haast onmogelijk, bijna geen afslagen en alternatieve routes. Wel heel veel te zien en te stoppen. We moeten uitkijken niet alles te willen zien, want dan wordt het echt een latertje. Verkeersdrukte is er niet, relaxed rijden op de cruise control. Geen bereik op de mobiele telefoon, ook de radio  heeft geen ontvangst. 

De eerste stop komt al snel: Horsehoe Lake. Van uit de lucht zie je wel waar de naam vandaan kom. We zien vooral een spiegelglad meer. Leuk voor de foto’s. De weg volgt de rivier, we rijden door het dal tussen de bergen en gletsjers. Bij de Sunwapta Falls is de volgende stop. Ook daar zien we weer met wat een geweldig het water zich door de rotsen perst. Daarna rijden we door tot Columbia Icefield. Het waait hard en koud, maar de picknick tafel staat beschut. Daarna wandelen we naar de gletsjer. Indrukwekkend om zo dicht bij te komen. Maar ook wel met een keerzijde. Je ziet hoe deze en ook andere gletsjers steeds kleiner worden. 

Als we weer verder rijden zien we de auto’s voor ons afremmen en ontstaat er toch iets wat op een file rijdt. Geen werkzaamheden, geen ongeluk, maar iedereen kijkt naast de weg. Dat gaat niet om het vergezicht maar wel om de zwarte beer die op zijn gemak bessen aan het zoeken is. Mooi dat het dak van de auto open kan, Rens steekt als een echte wildlife fotograaf zijn hoofd naar buiten en schiet de ene na de andere foto. De beer sjokt uit beeld, wij rijden verder. De volgende stop is bij Peyto Lake, het meer heeft de vorm van de kop van een wolf. We zien een specht op zoek naar diertjes. Terwijl Rens in de auto blijft, lopen Ilse en ik ook nog even naar Bow Lake. Opnieuw prachtig. Daarna toch echt de rit afmaken naar Canmore. Comfortabel hotel. Tegenover ons zit een bierbrouwerij met bar en restaurant. Er is nog plek. En dan bedtijd.