Ondergronds

30 aug

We kunnen uitslapen. Althans, de wekker staat op 8:30. Rens en ik gaan op de laatste dag in Canmore ondergronds. We melden ons om 10:00 bij Canmore Cave Tours. Onze gids Annie geeft ons onze uitrusting: kniebeschermers, handschoenen, klimgordel, klimtouw met karabiners, helm met lamp en een rode overal. We zijn met een groep van acht. Ilse neemt een relax dag, maar brengt ons eerst nog naar het beginpunt van onze expeditie. We lopen eerst een half uur omhoog, tussen de bomen en daarna door een kloof. Aan het einde van de kloof is een tent waar we onze uitrusting aantrekken; we drinken nog wat water en gaan het grottenstelsel in. Terwijl we zitten te wachten tot iedereen binnen is en het hek weer op slot kan, ontdekt Rens de eigenaar van de grot. Niet voor niets Rats Nest genoemd. Al zag deze er een stuk schattiger uit dan zijn neven uit het riool, toch was Rens er niet helemaal gerust op dat het knagertje hem zou negeren. We gaan vier uur door de grotten heen bewegen. Lopen is er amper bij. We klauteren, tijgeren, glijden, kruipen, wurmen om maar verder te komen. Dat gaat niet altijd even makkelijk. Ik merk dat diverse gewrichten niet even fris meer zijn. Rens gaat als ervaren “caver” in de rondte. Als er wat extra stukjes te doen zijn, doet hij mee. Gelukkig was ik het abseilen nog niet verleerd. In het donker 18 meter naar beneden. Als eerste van de groep, terwijl Annie boven zorgt dat als veilig gaat. Ook wel tof, even helemaal alleen. Rens komt ook langs het touw alsof het de normaalste zaak is naar beneden. We zien onderweg botten van duizenden jaren oud. Allemaal van dieren en waarschijnlijk daar ooit door de oorspronkelijke bewoners gedumpt. De stalagmieten en stalactieten blijken maar langzaam te groeien. Voorzichtig manoeuvreren we er omheen. Soms staan we in een metershoge grot om even daarna door een smalle tunnel te glijden. Je ziet niet waar je voeten heen gaan, alles maar op de tast. En je voelt aan alle kanten de rotsen. Hoe klein het ook is, niemand komt vast te zitten. Een deelnemer moest terug. Met zijn twee meter lengte kon hij het bochtje in een hoek van 90 graden niet maken. Daar was Annie stiekem al een beetje bang voor. Maar we was een ontsnappingsroute zodat hij na de tunnel weer bij ons aansloot. Uiteindelijk komen we weer terug op het beginpunt. Rens vertelde Annie dat we een blog bijhouden, maar hij niet wist hoe hij deze ervaring moest gaan beschrijven. Hopelijk heb ik dat toch best oké gedaan. Ilse staat op ons te wachten, na een dagje in de sauna. We gaan via het kantoor terug naar het hotel. Rens en Ilse gaan nog even zwemmen, ik pak alvast het een en ander in.  We eten nog een keer bij Grizzly Paw aan de overkant. Terug in het hotel pakken we de laatste spullen in.