Slippery when wet

10 augustus 2016 - Tambon Ban Tai, Thailand

Vandaag moesten we "vroeg" op. Wekkers gezet, maar Rens meldde zich gezellig om 6u30. En zo zaten we half uur later netjes aan het ontbijt en stapten we om 8u in onze taxi naar de Erawan waterfalls. Gewoon een luxe auto, geen songthaew of lokale bus. We merken dat bij Rens het lijntje af en toe dun kan zijn en dan is zo'n luxe auto min of meer een garantie voor succes (dat bleek in ieder geval toen hij op de terugweg lekker ging slapen). Onze chauffeur was vriendelijk zat, maar sprak nagenoeg geen engels. Toen hij zei "Erawan one hour" was Ilse er al direct klaar mee. We gingen toch echt langer blijven. Ik hield het er maar op dat hij bedoelde dat het een uur rijden was. Dat klopte in ieder geval. We kregen korting op de toegangsprijs, Ilse en ik werden als toerist aangeslagen; Rens ging door voor een thais kind..... Toch weer €2,50 bespaard, je moet ergens geld aan over houden. De Erawan waterfalls bestaan uit 7 niveaus. Het gebrek aan veel regen was te merken; er stroomde wel water maar niet echt veel zoals op de foto's in alle gidsen. De eerste niveaus bereik je via een geasfalteerd pad. Na niveau 2 is het niet toegestaan om eten mee te nemen en moet je voor je plastic flessen een borg betalen. Dit alles om te voorkomen dat er vuil achtergelaten wordt. En dat werkt, want er lag bijna niks. Onze flessen werden onder nummer 8 ingeboekt, toen we terugkwamen waren ze bij nummer 130. We gingen dus mooi voor de meute omhoog. Later zagen we ze lopen op de teenslippers, in bikinitopje, bloot bovenlijf of alleen de beha. Tja, de Thai hebben liever niet dat je het doet en om nou te zeggen dat die slippers veilig zijn; maar waarom zal je je daar iets van aantrekken?
Vanaf niveau 3 was het pad niet meer bestraat, hooguitnog houten trappen. Rens wou eigenlijk al bij de eerste waterval direct het water in, maar we overtuigden hem eerst zo ver mogelijk te lopen. En dan pas nat te worden. Dat was een goed plan. Bij nr 5 vonden Rens en Ilse het wel best en ging ik nog verder tot bovenaan. Dat stuk zou voor hen ook meer een ultieme test zijn geweest, dus was het goed zo. Boven kwam ik zelfs toeristen met zwemvest en al tegen; geen idee wat zij van plan waren.
Op niveau 6 moest ik echt een top foto maken, dacht ik. Betere klauterwek langs de waterval. Goede positie innemen, stond stabiel maar toch gleden mijn voeten zo onder mijn kont vandaan en plonste ik in het water. Kon nog net de spiegelreflexcamera drooghouden en bedacht daarna ook op tijd om de telefoon uit een natte broekzak te halen. Gelukkig geen toeschouwers..... en de foto was het toch niet helemaal.
Onderweg naar de top lag er een lui maar fors wild zwijn lekker in de weg; onder af en toe luid protest liet hij iedereen maar door.
Terug op niveau 5 hoorde ik dat Rens graag met de grote jongens was meegegaan maar het toch maar niet deed, want al die vissen in het water... Die knabbelen aan je blote voeten. Goed plan, schoen uit en voet in het water. En kietelen dat het deed. Of er werkelijk wat afgeknabbeld is vraag ik me af. Voor Rens was dit wel het bewijs om niet het water in te gaan, echt geen vis aan zijn lijf. Op het gemak gingen we steeds een niveau terug. Telkens probeerde Rens tenminste wat te klimmen of klauteren en voorzichtig natte voetzolen te halen. Maar natter werd het niet. Wel spotten we nog een leguaan, vlinders in veel verschillende kleuren (oranje, witte, gele, zwart/blauwe) en maten, rivierkrabje en de verplichte hond "papa wil je me even optillen?". Terug bij de taxi had onze chauffeur lekker op zijn bamboebed liggen slapen. De terugrit ging net zo vlot. We passeerden weer de Kwai river bridge; Ilse overwoog nog uit te stappen maar zag massa's bezoekers lopen en zag er maar vanaf. Misschien morgen vroeg nog.
Bij Sabai@Kan lag het zwembad al deels in de schaduw: heerlijk afkoelen. Ik ben nog even de was gaan wegbrengen. Dilemma, direct naast het resort voor 5 baht per stuk of verderop voor 20 baht per kilo. Denk dat het laatste het meest voordelig is als ze iedere sok en Rens' kledingstukken ook apart tellen. Ook nog even een pinmachine zoeken. De Doing bank wou geen geld geven; 2 jaar geleden in Laos was er ook een zwarte lijst van banken dus gokte ik maar dat het aan mijn saldo lag en zocht ik een andere ATM en die gaf me wel het geld. Hier wordt dan nog aangeboden dat er direct een wisselkoers wordt gehanteerd. Dan zou mijn pin € 536 kosten. Daar heb ik geen gebruik van gemaakt. Ik gok op een rekening van net geen € 500. Even afwachten.
Zo kon ik wel de excursie voor morgen betalen: "2 adults and 1 children". We gaan een dagje olifanten verzorgen.
Eten deden we weer bij Meat and Cheese aan de overkant van de weg. Rens zijn pizza is net zo duur als al het thais eten van Ilse en mij samen. Gelukkig vindt Rens niet meer dat stinkt, maar ruikt het niet lekker. Naast de honden blijven ook de gecko's een dingetje; en dan helpt het niet als er een mini exemplaar over je tafel zijn wereld wenst te verkennen. Terug op de kamer pest Rens ons overigens steeds met de nep gecko die hij van miss Apple kreeg. Zo eng is het dan ook weer niet.

Foto’s

1 Reactie

  1. Judith:
    10 augustus 2016
    O toch wel beetje jammer dat er geen foto gemaakt kon worden van jouw natte broek Rene

    Veel plezier bij de olifanten